ديابت يک اختلال پيچيدهي متابوليک منتسب به عوامل محيطي و ژنتيکي است که با پيشرفت مطالعات ارتباط گسترده ژنومي، قسمت کوچکي از عوامل مرتبط با ژنتيک افراد شناخته شده و چندين مکان ژنتيکي بالقوه موثر شناسايي شدند. اولين گام از ديدگاه ژنتيکي، بررسي ميزان وراثت پذيري آن بيماري ميباشد که با در دست داشتن اطلاعاتي در خصوص سابقه خانوادگي بيماران، ميتوان ميزان وراثت پذيري را بررسي نمود. بسياري از افراد مبتلا به بيماري ديابت نوع دو، حداقل داراي يک عضو خانواده مبتلا به ديابت مانند والدين يا خواهر و برادر هستند. هر چقدر تعداد بيشتري از اعضاي خانواده مبتلا به اين بيماري باشند، خطر ابتلا به بيماري ديابت نوع دو نيز افزايش مييابد. در بيماري ديابت، ابتلا در خويشاوندان درجه يک، مخصوصا مادر، باعث افزايش شانس ابتلاي فرد مي شود. قسمتي از اين افزايش خطر، ناشي از عوامل ژنتيکي است، اما هم چنان به شيوه زندگي مانند عادات نادرست غذايي و عدم تحرک اعضاي خانواده نيز مرتبط است. همچنين خطر ابتلا به اين بيماري براي افرادي با والدين ديابتي به طور قابل توجهي بيشتر 70 درصد از افرادي است که تنها يک والد ديابتي 40 درصد دارند. لذا بررسي ميزان تجمع خانوادگي بيماري ديابت ميتواند به پيش بيني ابتلا به ديابت کمک کند.
یافته برجسته ی مطالعه ی این مقاله (وراثت پذيري ديابت نوع دو در خانواده هاي تهراني)، وراثت پذیری بیماری دیابت نوع دو با الگوی چند ژنی در جمعیت ایران بیشتر از میانگین جهانی است. این تحقیق هم چنان نشان میدهد که دیابت نوع دو به طور یکسان به خواهر و برادر منتقل میشود و از لحاظ سابقه ی خانوادگی عامل ابتلای والدین، مهم ترین عامل خطر ابتلا به این بیماری است. نتیجه ی این مطالعه نشان میدهد که در سیاست گذاری نظام سلامت بهتر است سطح پیشگیری از سطح فردی به سطح خانواده تغییر داد.
منبع:وراثت پذيري ديابت نوع دو در خانواده هاي تهراني، مهدی اکبرزاده و همکاران، كومش- جلد 24 ، شماره 5 )پياپی 91 (، مهر و آبان 1401
